Otis Grand, "The Gentle Giant" of the blues, verkondigde op het Duvel Blues Festival, editie 2007, dat hij meer dan tevreden was dat hij opgenomen was in het lijstje van 's werelds beste bluesgitaristen ...vertoeven in het selecte gezelschap van ondermeer BB King, T Bone Walker, Freddie & Albert King ...chapeau. 40 years of blues ...je moet dan ook goed zot zijn om niet te profiteren van die jarenlange ervaring moeten Guitar Ray & the Gamblers gedacht hebben en zij vonden Otis net als voor hun debuutalbum "New Sensation" opnieuw bereid om de handen uit de mouwen te steken voor de opvolger "Poorman Blues".

Net als Maurizio Pugno (zie recensie with Sugar Ray Norcia / recensies '07) hebben Guitar Ray & zijn Gamblers Italie als thuisstekkie en dat de blues er 'echt' leeft bewijzen de vele concerten en festivals die er plaatsvinden. Jammer dat de playlist van dit schijfje al vastlag of onze vriend Guitar Ray had met het aan Rootsville gerichte mailtje "This Morning I Went to the Post Office and I did my job ...I posted some copies of my cd " een gehaaide Muddy"Mississippi" Watersesque song in de maak en waarschijnlijk een dikke (blues) vis aan de haak... wat de coalitie CD &V - N-VA niet kan zeggen na meer dan een half jaar onderhandelen. Bon, "blues nothing but the blues" en in tegenstelling met wat de titeltrack aangeeft is Guitar Ray geen arme duivel, integendeel de man prijst onze - lieve - heer  dat hij mag werken, musiceren met vier begaafde muzikanten die onder leiding van Otis Grand opnieuw een dijk van een album af leveren. Misschien dat Guitar Ray net als Sugar Ray Norcia, Darell Nulisch en Curtis Salgado ooit deel gaat uit maken van Otis band, de man beschikt over een fantastische stem en is een uitstekend gitarist, maar voorlopig houdt hij het bij zijn eigen Gamblers.

Het stempeltje dat Otis Grand op dit album drukt is indrukwekkend, met zijn songs "That Lonesome Road", schuifelaartje "Darling, Wait For Me", de instrumentals "Everything is Gonna Be Alright" en "The Conspiracy Boogie" (H. Carpaneto on Hammond B3 & piano),  het sublieme Tex Mexertje  "A Poor Man Like Me", het slow - blues gitaar / piano duelletje "You Are Still the One", de jumpblues "The Hoist"  is hij meer dan goed vertegenwoordigd en kan dit schijfje bijna beschouwd worden als een "Tribute To Otis Grand". Ach, waarom niet, de man verdient het ongetwjfeld en Guitar Ray is de geschikt kandidaat en zeker niet de zoveelste O.G. kloon die een graantje wil meepikken van 's mans populariteit. Daarom heeft de man veel te veel troeven, naast zijn gitaar uiteraard, in handen om de fervenste bluesfan niet overtuigd te krijgen van zijn onmiskenbare talenten. De opener "Teach Me How to Love You"  (Bobby Bland) zet bovendien Henry Carpaneto "nominated in 2005 for the best Blues Piano Player in the European Blues Awards"  en het blazers duo Manny"Playboy" Carozzo / sax & Syl "Julius Caesar" Cafaro / trumpet meteen in de schijnwerpers. 

Ook Gabby Dellepiane - bass en bluesman in hart en nieren (unmarried, lives in a room with minimal comforts, doesn't own a PC) en Marc Fuliano - drums (die de garage - punk maar al te graag liet schieten voor de blues) halen het onderste uit de blueskan om zich te doen gelden. Jimmy Mc Cracklin's "One Track Lover" en "Sam Cook's "Somebody Have Mercy" switchen  the blues naar het succesrijke soulverleden dat onze Freddy wel eens opnieuw aan de oppervlakte tovert achter de draaitafels in the Borderline, Diest. "Shoulda Have Some More" ?

 .... afsluitertje "the A.K. Stomp" doet op een grandioze wijs de deur dicht na bijna een uurtje prima blues !  Hopelijk is het niet te lang wachten op een doortocht van Guitar Ray & The Gamblers door ons landje, tot zolang moet u het doen met dit schitterende schijfje dat u heel eenvoudig in de wacht kan slepen met een mailtje* naar rootsville (*vermelden Guitar Ray & the Gamblers).  (SWA)